توسط : امروز در خبری گفتیم که براساس پیش‌بینی دقیق و کارشناسی، چهار سد اصلی تأمین‌کننده آب مشهد تا پایان ماه جاری کاملاً خشک خواهند شد. حال سؤال پیش آمده که با وجود این بحران، و با توجه به شکست تمام پروژه‌های انتقال آب از دریای عمان به خراسان، چطور «بزرگ‌ترین مجموعه تفریحی آبی سرپوشیده ایران» در خراسان رضوی واقع شده؟ این مجموعه آب مورد نیاز را از کجا تأمین کرده است؟
برای جستجوی پاسخ، تماس گرفتیم و متأسفانه پاسخ داده نشد. به همین دلیل ویدیوی معرفی مجموعه را در کانال آپارات بررسی کردیم و پاسخ ناواضحی به این پرسش یافتیم.
طبق توضیحات کارشناس مجموعه، آب مورد استفاده این پارک تفریحی کاملاً از چاه اختصاصی مجموعه برداشت می‌شود. این آب با سرمایه‌گذاری برای تجهیزات پرهزینه و سامانه‌های مدیریت و بهینه‌سازی مصرف، وارد چرخه‌ای می‌شود که رکورد ۷۵ درصدی ذخیره و بازچرخانی آب را برای مجموعه ثبت کرده است.
آب چاه از ۱۵۰ متری مجموعه، به محل ذخیره منتقل شده و سپس طی فرایندهای گرم‌سازی، فیلتراسیون و کلرزنی برای استفاده در استخرها آماده می‌شود.
میزان برداشت آب مجموعه حدود ۱۰ لیتر بر ثانیه است؛ رقمی که معادل مصرف آبی یک زمین کشاورزی ۵ تا ۶ هکتاری برآورد می‌شود.
حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد آب استخرها سرریز شده و به مخزن جمع‌آوری بازمی‌گردد تا پس از تصفیه و کلرزنی مجدد دوباره وارد مدار مصرف شود.
همچنین حدود ۲۰ درصد آب مصرف‌شده به چاه‌های جذبی بازگردانی می‌شود تا به چرخه طبیعی آبخوان منطقه بازگردد.
اما پرسش اساسی اینجاست:
چرا باید در یکی از خشک‌ترین و کم‌آب‌ترین استان‌های کشور، یعنی خراسان رضوی، مجموعه‌ای با مصرف بالا و ماهیت آبی ایجاد شود؟ چرا چنین پروژه‌ای در مناطق دارای منابع آبی طبیعی مانند جزیره کیش یا سواحل دریای خزر احداث نشده؟ و مهم‌تر اینکه، چه منطقی در تخصیص آب زیرزمینی (چاه) به یک مجموعه تفریحی وجود دارد؟
این پرسش‌ها، مسئله‌ای فراتر از یک پارک آبی را مطرح می‌کنند؛ مسئله‌ای درباره اولویت‌بندی منابع حیاتی در توسعه شهری، عدالت آبی و نگاه اقتصادی و گردشگری در مناطق دچار تنش آبی.
به نظر شما، آیا ساخت چنین مجموعه‌هایی در مناطق خشک باید محدود شود یا می‌تواند با مدیریت درست آب توجیه‌پذیر باشد؟ نظر شما چیست؟
