توسط : کارشناسان هشدار می‌دهند که برنامه‌های بلندپروازانه ایالت ساراواک مالزی برای تبدیل شدن به «باتری سبز جنوب شرق آسیا» ممکن است با هزینه‌های گزاف زیست‌محیطی و اجتماعی همراه باشد. این ایالت که از منابع گسترده برق‌آبی بهره می‌برد، قصد دارد برق مازاد خود را به کشورهای همسایه صادر کند.
به گزارش techxplore، ساراواک با قرارگیری میان شبه‌جزیره مالزی، اندونزی، سنگاپور و فیلیپین، دارای رودها و جویبارهای فراوانی است که قابلیت تولید برق‌آبی فراوان را فراهم می‌آورند. مقامات این ایالت درحال توسعه نیروگاه‌های برق‌آبی، نصب نیروگاه خورشیدی و ترویج زیست‌توده برای افزایش ظرفیت انرژی تجدیدپذیر هستند.
در‌حال‌حاضر ساراواک چهارمین نیروگاه برق‌آبی خود را می‌سازد و نیروگاه‌های موجود آن حدود ۳۵۰۰ مگاوات برق تولید می‌کنند که برای تأمین روشنایی حدود دو تا سه میلیون خانوار در جنوب شرقی آسیا کافی است. این ایالت قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ میلادی حدود ۱۰ هزار مگاوات برق تولید کند که بخش عمده آن از طریق نیروی برق‌آبی و با کمک انرژی خورشیدی و گاز طبیعی خواهد بود. هدف این ایالت صادرات برق به ایالات همسایه‌اش، صباح و برونئی و همچنین به سرزمین اصلی مالزی، سنگاپور و فیلیپین است.
بحران محیط‌زیست در سایه جاه‌طلبی‌های انرژی تجدیدپذیر مالزی
بااین‌حال، گروه‌های زیست‌محیطی هشدار می‌دهند که بخش زیادی از این زیرساخت‌های انرژی سبز به جنگل‌زدایی و جابه‌جایی گروه‌های بومی منجر می‌شود. بیش از ۹۰۰۰ نفر از مردم بومی در گذشته برای ساخت یکی از بزرگ‌ترین سدهای جنوب شرقی آسیا مجبور به نقل مکان شدند و حدود ۷۰ هزار هکتار از زیست‌بوم جنگلی به زیر آب رفت. مسائل مربوط به جابه‌جایی و جبران خسارت حتی امروز نیز ادامه دارد و نگرانی‌هایی درباره تکرار چنین رویدادهایی با راه‌اندازی طرح‌های جدید برق‌آبی وجود دارد.
اگرچه ساراواک تاکنون کمترین میزان انتشار کربن را در میان ایالت‌های مالزی داشته، اما دارای بالاترین نرخ جنگل‌زدایی است که بخش بزرگی از این امر را می‌توان به توسعه نیروی برق‌آبی نسبت داد. کارشناسان تأکید می‌کنند که ساراواک قبل از اینکه بتواند خود را باتری سبز جنوب شرقی آسیا بنامد، باید اقدامات بیشتری برای حل‌وفصل مسائل مربوط به حقوق بومیان و جنگل‌زدایی انجام دهد. این ایالت نیازمند ایجاد توازن بین اهداف توسعه انرژی تجدیدپذیر و حفاظت از محیط‌زیست و حقوق جوامع محلی است.
